Bekkevoort anders bekeken

 Watertoren

Elke toren heeft zijn verhaal
om in te wonen,
te klimmen
tot het hoogste verdiep
om er sprookjes te verzinnen.

In de wolken boven de wereld
ziet men de mensen
als lucifers
wiens vuur brandt
van het grote verlangen.

In een toren is men weer een kind
dat vlas spint tot een touw
om een vriendje naar boven te hijsen
en samen in de wolken te verdwalen.

In elke toren groeit een verhaal.

[Ina Stabergh]

Stalen bomen

wie plant
stalen bomen
met wortels
van beton
op hagelandse heuvels
van ijzerzandsteen?

geen blad
groent in de lente
dwarrelt in de herfst

vogels zwenken
voor molens
zonder graan

een rustplaats
vinden ze hier niet

[Diana Van Quathem]

Molens

Waren het de windmolentjes
bij de basiliek die model
stonden voor de molens
naast de autoweg?

Of hebben ze de romp
van de oude molens afgeslankt,
van wieken voorzien en de kleur
van het landschap gegeven?

De mooiste rij windmolens
in het Hageland begon met drie
in mijn achtertuin en groeide
tot tien voorbij de provinciegrens.

Aan de overkant, links en rechts
is de horizon nog vrij
voor molens die meer
dan schoonheid toevoegen.

[Ina Stabergh]

Nooit eerder gezien
de gespletenheid van de slang
die haar benen spreidt
in het landschap van de nacht.

Waar wit en rood samenkomen
kijken vurige ogen
van uit de bocht
naar de staart van de file.

Ik weet nog hoe het vroeger was:
we fietsten met de kinderen
van Diest naar Bekkevoort
in het oerbed van de slang.

[Ina Stabergh]

Generaal Majoor

de appelaars
soldaten
in rechte rijen
dragen
hun bolle vruchten
als trofee

hoog  reikt
de watertoren
ziet en keurt
generaal majoor
van Bekkevoort

[Diana Van Quathem]

De Watertoren

Kijk, hoe een koninklijk kaliber
zich tussen de appels wringt
en zij in rijen staan te blozen.

Of zijn het appels rond een koning
omdat torens nooit alleen staan
tenzij…

[Ina Stabergh]

in Hagelandse grond
vergaat zijn lichaam
onder koude boeken
van blauwe steen

de boleet
kleurt het graf
wortelt een zwamvlok
in houtrot
van zijn kist

de kerk
torent grauw
grijnst
om leven en dood

weet hij
wie hier ligt
nooit meer
leest of schrijft?

[Diana Van Quathem]

tegen een hels donkere hemel
spreidt hij
zijn vleugelarmen
van beton
als een engel

ze hebben hem
ontmost
bepleisterd
gewit

een tapijt
van gele brem
ligt 's zomers
aan zijn voeten
heide
spikkelt paars

in zijn sokkel
hangen vleermuizen
genieten
een zalige rust

kom tot mij
jullie die ...

[Diana Van Quathem]

Tegen fluoblauwe lucht met bomen als Chinese tekens
staat de witte man hoog boven de Leuvense Steenweg.

Met gespreide armen waakt hij over het dorp
ook zonder beeld, al van in oorlogstijd.

In de oksel van zijn sokkel werpt zijn moeder
bijna onzichtbaar haar schaduw voort.

Elk jaar op de laatste zondag van oktober
wandelde de Chirojeugd naar de heuvel
om er Christus Koning te vieren.

Zo staat zijn evenbeeld
hoog boven Rio de Janeiro.

Ook in het oude Geraardsbergen,
bij het eindpunt van de Steegjesroute,
waakt de man al een eeuwigheid.

Straks als de fluohemel dooft,
zal iets van die mystieke schoonheid
verdwijnen.

[Ina Stabergh]

Beminde parochianen,

Kom binnen en zoek een ongemakkelijke stoel.
Luister in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.

Ik, plaatsvervanger van de oude kerk die ontmanteld en als recuperatiemateriaal werd gebruikt,
ik wil jullie mijn grieven en groot verdriet meedelen.
"ZE" hebben me langs een drukke stenen weg vol lawaai en uitlaatgassen neergepoot.
Waar blijft de hoogstamboomgaard, de koeienweide en de groentehof?
Ik mis een dorpsplein en 't cafeetje "Onder de toren".
Een proper gazonnetje, kortgemaaid met herdenkingspaal voor moord en brand ligt voor mijn voet.
Mijn kerkhof ademt dood en vooral verval.

Alleen kerkuilen en grootoorvleermuizen fluisteren groen leven in mijn hoofd.
Ik houd me sterk en stoer maar "Bekkevoort bekoort" ligt ver van mij.

Amen

[Diana Van Quathem]

Elke
dag zag
koster Jozef
van uit zijn tuin
Sint Pieter staan.

Wachtend tot hij
de klokken moest
luiden, orgel spelen
en de misattributen
klaarzetten voor pastoor
De Grijze, kweekte hij
groenten in zijn tuin en
oefende hij de gezangen
voor de volgende dienst.

Eeuwen geleden stond de kerk
nog in de oude dorpskern, dicht
bij de commanderij. Tot op een dag
alles groter moest en met stenen uit
de aarde geschept en gebakken, in het
nieuwe centrum Sint Pieter verscheen.
Een halve ton aan klok werd mee verhuisd.

Dat Sint Pieter in WO.I de deuren opende
om soldaten en hun paarden te laten slapen
en in WO.II de vijand liet klokken stelen om
te smelten voor wapens, gebeurde onder dwang.

Nu hangen er nieuwe klokken en is de toren
gerestaureerd. De lucht is schoongeveegd van
oude en nieuwe geluiden. Huizen en torens zijn
bijna aan elkaar gelijk. Maar soms staan kerken leeg.

[Ina Stabergh]

Zo herkenbaar
betoverend het verhaal,
als met kinderhand getekend
boven de vlieglijn van Hamburg
naar het hart van Europa.

Uit de middeleeuwen geplukt:
de toren gevuld met reuzengras
als nest voor een paradijsvogel
of de achtergrond
voor een verzamelaar.

Gaf de hemel een fout licht
of viel de poolster uit het middelpunt
van cirkelende sterrenwegen
boven de graslijn die de hemel draagt
en het blauw, blauwer maakt?

[Ina Stabergh]